■ یک شعر بخش عمومی

صدایی در درونم سالهاست خصمانه می غرد
چونان رعدی مرا در خویشتن رندانه می سوزد
سحر تا شامگاهان دردبی درمان و جانکاهی
به باغ خشک اندامم مکرر آتش افروزد
به کامم نیش ونوشم زهرودژخیمی چنان حاذق
فرستد ناله ام تا عرش ، زبانم برلبم دوزد
مپرس از من چه حال وچه سودی دارم از افغان
زبان تلخ درد است و طنینی بر من آویزد
مرا درخویش می بیند ، فرا میخواند ازخویشم
هلاوت گیرد از کامم ، به کامم زهر می ریزد
کشد هر روز روزم را به آیینی سیاه و پست
چنان بامن عجین گردد که چون با خویش آمیزد
مپرس از من چه حالی وچه ننگی دارم از پستان (منظور فرومایگان است)
که چون خوابی کریه از بستر بیداریم خیزد